We gaan door
Het groeiende ongemak van Vince negerend, ging de familie door met kletsen, hun ongedwongen gesprekken lieten hem ongemakkelijk zitten in de puinhoop die hij had gecreëerd. Elke lach, elke schijnbaar luchtige opmerking versterkte het contrast en diende als een stille, niet aflatende herinnering aan het verraad dat in de lucht hing. Het was de stilte voor de storm, een bedrieglijke stilte die iedereen ontspannen maar toch op scherp hield, wachtend op de onvermijdelijke waarheid die door zou breken. Maya wierp me een blik met kennis van zaken, volledig afgestemd op de spanning die vlak onder de oppervlakte sudderde. Vince verschoof nog een keer, het gewicht van het stille oordeel werd met de seconde zwaarder.
We gaan door
De lucht knettert
De kamer knetterde van de spanning, dik genoeg om aan te raken. Elke blik was gericht op Vince, zijn rusteloze gefriemel volgend terwijl de schijnwerpers van verdenking heter brandden. Er viel een zware stilte die de geladen sfeer versterkte – een onuitgesproken uitnodiging voor het gesprek dat iedereen graag wilde horen. Vince zat op het randje, zijn eens zo moeiteloze charme vervaagde met de seconde onder het gewicht van het onderzoek in de kamer. Ik bleef stil en liet de druk stijgen, terwijl ik heel goed wist dat de stilte precies deed wat ik nodig had.
De lucht knettert
