Vince’s zwakke pogingen
Vince struikelde over zijn eigen woorden en kon er ternauwernood uit persen: “Het is niet wat het lijkt,” hoewel elke lettergreep het weinige vertrouwen dat hij nog had leek weg te blazen. Het voelde alsof de kamer zich om hem heen sloot, zwaar van stilte en verwachting, terwijl hij naar een verklaring zocht die maar niet naar boven wilde komen. De gladde, geoefende geruststellingen waar hij altijd op vertrouwde hadden hem in de steek gelaten en dat was te zien. Zijn gepolijste façade barstte voor onze ogen en liet niets anders dan de rauwe, ongemakkelijke waarheid zien.
Vince’s zwakke pogingen
Een laatste toast
Toen het avondeten ten einde liep, wist ik dat het tijd was om een laatste toost uit te brengen. “Op de waarheid en helderheid,” zei ik, terwijl ik mijn glas hief terwijl de anderen volgden, het rinkelende geluid scherp tegen de zware stilte. Weg waren de eerdere lachjes en gemakkelijke glimlachjes, vervangen door verbijsterde uitdrukkingen en aanhoudend ongeloof toen de onverwachte wending van de avond doordrong. Dit was niet het einde dat Vince zich had voorgesteld voor ons diner, maar het was precies het einde dat ik had bedacht en terwijl we dronken, overspoelde een rustige golf van opluchting me.
Een laatste toost
