Echoënd ongeloof
De kamer viel in een verbijsterde stilte, vol ongeloof dat van de muren leek te galmen. “Zei ze dat nou echt?” fluisterde een neef tegen een ander, terwijl alle gezichten aan tafel probeerden te begrijpen wat er zojuist was gebeurd. Vince kon niet langer vertrouwen op zijn gebruikelijke charme – zijn ogen schoten nerveus van de ene persoon naar de andere, wanhopig op zoek naar een soort ontsnapping. Op dat moment zei de stilte meer dan woorden ooit zouden kunnen zeggen, toen het gewicht van mijn openbaring zich over de kamer verspreidde.
Echoënd ongeloof
De foto eruit halen
Met een kalme, vaste hand pakte ik de foto die ik had meegenomen en merkte terloops op: “Ik heb hier een kleinigheidje,” terwijl mijn vingers over de lijst gingen. De spanning in de kamer verscherpte – de ogen werden wijder, de nieuwsgierigheid rekte zich uit tot het breekpunt. Toen ik de foto op tafel legde, viel alle aandacht op, vooral die van Vince. Zijn beheerste houding wankelde op het moment dat hij herkende wat het was. Het voelde alsof de hele kamer zijn adem inhield, zich schrap zettend voor de bom die ik op het punt stond te laten vallen.
De foto uittekenen
