Een oprechte dankbaarheid
Terwijl de zaal nog steeds zoemde van de vrolijke energie, tikte ik lichtjes tegen mijn glas om ieders aandacht te trekken terwijl ik opstond om te spreken. “Ik wil mijn dankbaarheid uitspreken voor iets heel bijzonders – authenticiteit,” begon ik, terwijl ik het woord in de lucht liet hangen en mijn ogen kort die van Vince ontmoetten. Hij keek tevreden, duidelijk in de veronderstelling dat ik op het punt stond voor zijn laatste aankoop te applaudisseren of een gloedvol compliment te geven. De sfeer verschoof een beetje, een subtiele spanning weefde door de nieuwsgierigheid in de kamer toen iedereen naar voren leunde, ongeduldig om de welgemeende boodschap te horen waarvan ze dachten dat die zou komen.
Een welgemeende dankbaarheid
De lijst tevoorschijn halen
Met bonzend hart reikte ik onder de tafel en haalde de ingelijste foto tevoorschijn – een voorwerp dat veel meer gewicht in de schaal legde dan zijn eenvoudige uiterlijk deed vermoeden. Ik hield hem omhoog zodat iedereen hem kon zien en voelde een golf van opwinding doorspekt met zenuwen. “Hier is iets waar ik op stuitte en dat echt het verschil benadrukt tussen wat echt is en wat niet,” zei ik, terwijl ik de spanning liet toenemen terwijl nieuwsgierige ogen zich op de lijst richtten. Aan de andere kant van de tafel haperde Vince’s glimlach, een flikkering van onbehagen brak door toen hij voelde dat de basis van zijn comfort begon af te brokkelen.
De lijst uittrekken
